Opis

 

„Będą patrzeć na Tego, którego przebili” – te słowa kierują nasz wzrok ku Krzyżowi świętemu, ku drzewu krzyża, na którym zawisło Zbawienie świata. „Nauka bowiem krzyża - jak pisze św. Paweł – która jest głupstwem dla świata, dla nas jest mocą Bożą” (por. 1 Kor 1, 18). Rozumieli to dobrze mieszkańcy Podhala. I kiedy kończył się wiek XIX, a rozpoczynał współczesny, ojcowie wasi na szczycie Giewontu ustawili krzyż. Ten krzyż tam stoi i trwa. Jest niemym, ale wymownym świadkiem naszych czasów.

Umiłowani bracia i siostry, nie wstydźcie się krzyża. Starajcie się na co dzień podejmować krzyż i odpowiadać na miłość Chrystusa. Brońcie krzyża, nie pozwólcie, aby Imię Boże było obrażane w waszych sercach, w życiu społecznym czy rodzinnym. Dziękujmy Bożej Opatrzności za to, że krzyż powrócił do szkół, urzędów publicznych, szpitali. Niech on tam pozostanie! Niech przypomina o naszej chrześcijańskiej godności i narodowej tożsamości, o tym, kim jesteśmy i dokąd zmierzamy, i gdzie są nasze korzenie. Niech przypomina nam o miłości Boga do człowieka, która w krzyżu znalazła swój najgłębszy wyraz. Miłość zawsze kojarzy się z sercem. Apostoł skojarzył ją właśnie z tym Sercem, które na Golgocie zostało przebite włócznią setnika. W Nim objawiła się do końca miłość, którą Ojciec odwieczny umiłował świat. Umiłował tak, że „Syna swego Jednorodzonego dał” (J 3, 16). W tym przebitym Sercu znalazł zewnętrzny wyraz ten wymiar miłości, który jest większy od jakiejkolwiek miłości stworzonej. W Nim objawiła się miłość zbawcza i odkupieńcza. Ojciec - jak czytamy – „Syna swego (...) dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16)".

Jan Paweł II, Homilia podczas Mszy świętej w Zakopanem, 6 czerwca 1997r.

Rozwazania Jana Pawła II na Wielki Post

„Jesteśmy wezwani, aby się zastanowić, czy rzeczywiście przyjęliśmy Ewangelię, świadomi tego, iż obok programu życia, jaki nam daje, jest ona przede wszystkim nowiną o tym, że Bóg nas kocha oraz że w swoim Synu Wcielonym okazał nam solidarność, odkupił nas od grzechu i śmierci.

Ewangelia jest więc orędziem wyzwolenia, radości, pełni życia. Jednakże kto poważnie podejmuje to przesłanie, nie może zarazem nie podjąć wysiłku rozwijania nowego życia, które czerpie inspirację z wartości ewangelicznych. Trzeba odejść od powierzchowności życia, by osiągnąć jego głębię; przejść od egoizmu do miłości, starając się żyć na wzór samego Chrystusa.

Aby nam pomóc w realizacji tego zadania, Kościół wskazuje nam drogę streszczającą się w trzech słowach: modlitwa, post, jałmużna. Modlitwa może przybierać rozmaite formy, osobiste i wspólnotowe. Należy jednak przede wszystkim przeżywać jej istotę, wsłuchując się w głos Boga, który do nas mówi: obcować z Nim jako dzieci, w dialogu osobistym pełnym zaufania i miłości. Post nie jest tylko zewnętrzną praktyką polegającą na zachowaniu umiarkowania w jedzeniu i w sposobie życia, lecz szczerym wysiłkiem wyrwania z serca wszystkiego, co jest owocem grzechu i co skłania nas do złego. Jałmużna nie może sprowadzać się tylko do okazjonalnego ofiarowania pieniędzy, lecz powinna wyrażać się w postawie dzielenia i zauważania potrzeb innych. Wystarczy otworzyć oczy, by dostrzec wokół nas wielu braci, którzy cierpią materialnie i duchowo. Dlatego Wielki Post jest zachętą do solidarności.”

Jan Paweł II, Anioł Pański z papieżem Janem Pawłem II, t. VI, Watykan 1998.

„Drodzy młodzi przyjaciele, otrzymaliście ducha przybrania za synów (Rz 8,15). Nie zmarnujcie tego wspaniałego dziedzictwa! Bądźcie wymagający wobec otaczającego was świata, ale przede wszystkim wymagajcie od siebie samych. Jesteście synami Bożymi: bądźcie z tego dumni!”

Jan Paweł II, Przemówienie pożegnalne do młodzieży, Częstochowa, 15 sierpnia 1991.

„Przykazania zostały dane dla dobra człowieka, dla jego dobra osobistego, rodzinnego i społecznego. One są naprawdę drogą dla człowieka. Sam porządek materialny nie wystarczy. Musi być uzupełniony i ubogacony przez nadprzyrodzony. Dzięki niemu życie nabiera nowego sensu, a człowiek staje się doskonalszy. Życie bowiem potrzebuje mocy i wartości Bożych, nadprzyrodzonych, wtedy dopiero nabiera pełnego blasku. Chrystus to prawo Starego Przymierza potwierdził. W Kazaniu na Górze mówi wyraźnie do tych, co Go słuchali: (Mt 5, 17). Chrystus przyszedł wypełnić prawo, przede wszystkim wypełnić je w jego treści i w znaczeniu, a przez to ukazać pełny jego sens i całą jego głębię. Prawo jest doskonałe wówczas, kiedy jest przeniknięte miłością Boga i bliźniego. Miłość jest tym, co stanowi o doskonałości moralnej człowieka, o jego podobieństwie do Boga...

To Jezusowe wezwanie jest szczególnie aktualne w dzisiejszej rzeczywistości, w której wielu ludzi żyje tak, jakby Boga nie było. Pokusa urządzenia świata i swego życia bez Boga albo wbrew Bogu, bez Jego przykazań i bez Ewangelii, istnieje i zagraża również nam. A życie ludzkie i świat zbudowany bez Boga, w końcu obróci się przeciw człowiekowi. Mieliśmy na to liczne dowody w tym kończącym się stuleciu, dwudziestym wieku. Łamanie Bożych przykazań, zejście z drogi wytyczonej przez Boga, jest niczym innym, jak popadnięciem w niewolę grzechu, a (Rz 6, 23)”.

Jan Paweł II,  Homilia podczas nabożeństwa czerwcowego w Elblągu, 6 czerwca 1999r.

„Wejście uczniów na górę tabor skłania nas do refleksji nad drogą pokuty, którą idziemy w tych dniach. Wielki Post również jest drogą ku górze. Jest zachętą, by odkryć kojącą i odradzającą ciszę medytacji. Jest wysiłkiem oczyszczenia serca z grzechu, który czyni je ociężałym. Jest drogą na pewno trudną, lecz zarazem prowadzącą ku pięknemu celowi pełnemu blasku i radości. W chwili przemienienia daje się słyszeć głos Ojca niebieskiego: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!” (Mk 9,7). W tych słowach zawiera się cały program wielkopostnej drogi: mamy słuchać Jezusa. On objawia nam Ojca, bowiem jako odwieczny Syn jest „obrazem Boga niewidzialnego” (Kol 1,15), a zarazem- jako prawdziwy Syn Człowieczy- objawia nam, kim jesteśmy, objawia człowieka samemu człowiekowi (por. Gaudium et spes, 22). A więc nie bójmy się Chrystusa! Podnosząc nas ku wyżynom swego Boskiego życia, nie pozbawia On nas człowieczeństwa, lecz przeciwnie, czyni nas bardziej ludźmi, nadając pełny sens naszemu życiu osobistemu i społecznemu.”

Jan Paweł II, Anioł Pański Wielki Post 1998